Categorie: Blog

Blog nr. 53…

Mae Rim, Thailand, 21 augustus 2020.
– (veel) Moessonregen…
– Voorbereiding & Planning…
– “Weg van de minste weerstand..”
– Thai & Geld – “Goedkoop = Duurkoop”..
– Anderzijds…

Zomertijd – komkommertijd..?

Nou, bij ons niet… – wij zijn nog steeds druk met de bouw.
Kan momenteel geen foto’s laden dus: bouwupdate volgt.
Alvast: het bijgebouw is klaar en het afwerken vordert gestaag – ondanks…

(veel) Moessonregen…

Dagelijks, al weken lang. Gevaar voor landverschuivingen rond de bouw – want, een hoek van het huis staat als het ware “in de berg”. Toen de regen begon waren een geplande keermuur en watergoot er nog niet. Die zijn inmiddels klaar – drama’s bleven gelukkig uit.

Wel is een deel van Sa ‘s lemongras verzopen.
Brengt mij op een denk-verschil tussen Sa en mij – misschien moet ik zeggen: tussen oost en west…

Voorbereiding & Planning…

Zoals veel Thai doet Sa weinig aan werk voorbereiden of plannen.
Wellicht Boeddhistisch: “geen zorgen voor morgen” of… “leef in het nu en aanvaard wat komt”.
Of misschien: “meestromen met de natuur”, of… volgen van “de weg van de minste weerstand”.

Omdat veel Thaise boeren traditioneel nauwelijks cash geld hebben, doen ze het met wat voorhanden is.
Sa moest het – (volgens haar) – doen met plantgoed van vrienden. Die hadden meer lemongras dan Sa nodig had en dat plantte ze dan maar op nat rijstland. Maar… lemongras kan niet tegen nattigheid, vandaar…

Afijn, deze werkwijze jaagt mij weleens in de gordijnen. Ik wil zaken graag goed voorbereiden en plannen, 1) om efficiënt te kunnen werken en 2) om te weten of mijn (financiële) polsstok sterk en lang genoeg is.
Noot: lukt mij niet altijd hoor – bij de bouw leiden mijn kritische kijk en creatieve invallen af en toe tot dubbel werk..!

Ook onze bouwers denken weinig vooruit. Voorbeeld: zie ik ’s middags dat de cement opraakt en vraag aan hen “moeten we cement kopen?” – antwoord: “nee, niet nodig” – dan de volgende ochtend: “we hebben nu cement nodig”.
Lastig voor iemand die wel graag vooruit denkt – anderzijds… mooie oefening in aanvaarden, haha…
Kan trouwens nog zeggen dat het vaak wonderlijk goed uitpakt.

Meer over…

“Weg van de minste weerstand”…

Vaak wordt een rivier gebruikt als beeld voor: “meestromen met het leven, brengt je moeiteloos bij je bestemming” – (go with the flow).
Noot: ik hoor tot degenen die de boel liefst in eigen hand houden en ga nogal eens tegen de stroom in. Ik weet het: onnodig vermoeiend, maar… dat meestromen lijkt mij soms verder van huis te brengen.

De gemiddelde Thai volgt “de weg van de minste weerstand” en gaat van nature met de stroom mee. Ik leerde daar veel van – maar… hun “minste weerstand” blijkt nogal eens pure gemakzucht of ordinaire luiheid.

Milde voorbeelden…
– Veel Thai dumpen hun afval letterlijk ‘over de schutting’. Naast het toegangsweggetje naar ons huis ligt telkens weer nieuw afval, afzender onbekend.
– Als ik niet oplet doen de bouwers te weinig wapening in de beton – omdat het moeite kost om ernaar te vragen.

Ernstiger: minstens 80 % van de plaatselijke scooterritjes gebeurt zonder helm – zo’n helm is immers lastig (en kost geld). Maar… laatst zag ik een mevrouw bewusteloos naast haar scooter liggen – zonder helm! Er was veel hulp, maar ja…

Thai & Geld…

Dit alles heeft ook te maken met geld.

Ik kan meerdere blogs vullen over de bijzondere relatie die Thai hebben met geld.
Ga ik niet doen omdat… zó bijzonder zijn ze nou ook weer niet.
Toch een paar puntjes die mij opvallen…

– Veel Thai hebben een geldfixatie. Ze hebben het er altijd over. Altijd – altijd! – wordt gevraagd en vertelt wat iets kost. Als ik Sa een cadeautje geef, vraagt zij steevast “wat kostte het?” Erg gênant – nog erger: daarna wordt het gebazuind aan familie en vrienden.
– Heel veel Thai leven “op de pof” – vrijwel alle grotere aankopen worden op afbetaling gedaan.
– De meeste Thai leven met de overtuiging: “ik heb geen geld en zal het nooit krijgen – tenzij ik de loterij win”.*
Ik noem het de ‘armoede-overtuiging’. En als ze geld hebben, moet het snel worden uitgegeven, of uitgedeeld!
* Loterijen lijken een eerste levensbehoefte in Thailand. Sa ’s ouders wensen mij bij elke gelegenheid toe: “dat je de loterij mag winnen”.

Verder zijn veel Thai in mijn ogen naïef over geld – “2 voor de prijs van 1” werkt hier geheid omzet-verhogend voor de winkelier – (ook hierin zijn Thai uiteraard niet uniek).
Sa kan bijvoorbeeld van de markt komen met verse sla voor 4 huishoudens, omdat… “het was zó goedkoop!” Zij voelt zich dan spekkoper – dat we daarna voor 3 huishoudens weg moeten gooien, lijkt haar niet op te vallen.

“Goedkoop = Duurkoop..”

De armoede-overtuiging “we hebben geen geld”, leidt in mijn ervaring vaak tot verkeerde uitgaven of kopen van inferieur spul.
Hiervoor schreef ik over onvoldoende wapening in de beton. Welnu, bij de bouw moet ik continu opletten dat er voldoende van iets wordt gebruikt – en van de juiste kwaliteit – omdat het resultaat anders bedroevend wordt. Te weinig of te dun – (= goedkoop) – leidt dan tot extra kosten (= duurkoop), bijvoorbeeld omdat iets algauw moet worden vernieuwd .
Belangrijkste argument lijkt: “zuinig aan, er is geen geld”.

Anderzijds…

.. benijd ik de Thai omdat ze met relatief weinig, zóveel kunnen doen, en tevreden zijn met de vaak gammele resultaten. Ik ben van nature perfectionistisch en niet gauw tevreden. Ben daardoor mijn leven lang al zogenoemd ‘duur uit’, wel eens onnodig (achteraf).

Hier eindigt Blog 53 – dank voor het lezen..!
(Bouw-update komt zodra ik weer foto’s kan laden.)

Oh… met mij gaat het goed hoor..! – (dank voor de bezorgde reacties).
De wonden zijn geheeld en ik doe het kalm(er) aan. Kan nog zeggen dat de vermoeidheid en pijntjes logisch zijn, ik gebruik immers spieren die lang niet gebruikt waren*. Sterker nog… misschien gebruik ik spieren die nog nooit zó gebruikt waren; hanteer hier namelijk gereedschappen die in Nederland niet bestaan.
* Vriend Theo attendeerde mij hierop – best een geruststelling – bedankt Theo!

Ooit ging ik in Nederland na een bouwklus met rugklachten naar mijn favoriete fysio, Hans. Hij gaf 2 opties om pijnvrij te blijven: “Beste Luc, wil je dat deze rugpijn wegblijft..? – blijf dan bouwen of… doe het nooit meer”. Hij had gelijk..!

Hartelijke groet,
Luc

PS: toegang tot de site…
Helaas blijken enkele providers nog steeds toegang tot mijn website te weigeren.
Dat kan ik helaas niet veranderen. Ik wil dit blog graag voor iedereen beschikbaar maken, daarom voeg ik het ook bij de aankondingsmail (pdf). Om dat bestand klein te houden zitten er weinig foto’s bij.
Na de aankondiging wordt de site-versie soms aangepast – kan natuurlijk niet met de pdf-versie.
Sorry voor het ongemak en vertrouwend op jullie begrip.

Nagekomen, 22 augustus 2020:
De bouw-update is er – ga naar:
»» Blog nr. 53a – Foto-blog...

Reageren..?

–  Stuur mij een Email: » Luc@lucaalbrecht.com…
–  Overige opties, zie: » Contact…
–  Zie ook: » Disclaimer- Privacy…

Blog nr. 52…

Mae Rim, Thailand, 19 juni 2020.

Ons bouwavontuur slokte mij zó op dat Bloggen moest wachten – maar…

“Geen nieuws = goed nieuws”…

–  Wel en wee; Sa + Cream + mijzelf…
–  Modern rekenen… 
–  Mijn geestesoog & Schouderklopjes… 
–  Stand van zaken… 
–  (Foto-verhaal)…

Eerst over ons…

Wel en wee…

Sa…
De moesson is weer in aantocht en Sa werkte, met een vriendin, keihard om ons land teelt-klaar te maken. 
We hadden het uitgeleend aan een buurman die er lemongras op teelde. Die teelt was ‘op’ en buurman deed allang geen onderhoud meer. En… onkruid tiert hier welig – het maaien en opruimen was een giga-klus.

Het land bestaat uit meer dan 10 terrasveldjes (paddy’s), ze liggen op verschillende niveaus – echt schitterend om te zien, maar… erg bewerkelijk en tamelijk onrendabel. De meeste veldjes zijn relatief klein, wat (machinale) grondbewerking bemoeilijkt. Op de tussendijkjes kunnen we niks telen, wel groeit er veel (prachtig) onkruid, wat dus regelmatig moet worden gemaaid. 

De vorige eigenaar teelde op de kleine veldjes nog rijst, maar dat kost meer dan het oplevert. Ook buren telen op kleine veldjes geen rijst meer. Erg jammer, want het ziet er zo mooi uit – maar begrijpelijk als telen meer kost dan braak laten liggen.

Twee grote velden bij ons zijn wel geschikt voor rijst, maar ook die laten we nu leeg – we willen ze eerst opnieuw inrichten.

Noot: rijst vraagt veel schoon water, elke rijstteler betaalt hier een vast bedrag voor water uit een reservoir.

Modern rekenen…

Oudere rijstboeren zijn tevreden als er een grijpstuiver overblijft – na kosten voor landbewerking, zaad, mest, bestrijdingsmiddelen, oogsten e.d..
Eigen arbeid, rendement op het land, risico’s en afschrijving van zaken rekenen ze vaak niet mee.

Ik sprak hier regelmatig over met Sa en de familie – zij denken (economisch) totaal anders dan ik – kan niet zeggen wie gelijk heeft, wel dat zij eerder tevreden zijn). 

Afijn, op de meest onrendabele veldjes zetten wij nu vruchtbomen (Lamyai, Ramboetan en Jackfruit). Op andere plant Sa Geelwortel (Kurkuma). 

Cream…

.. studeerde ruim 3 maanden thuis – samen met nichtje Aum die bij ons logeert. Beide zijn toegelaten voor de opleidingen die ze ambieerden – op de school waar Cream al heen ging. Cream wil de medische kant op en Aum de administratieve.
Ik was verbaasd over hun discipline – ze volgden online cursussen en stonden vrijwel elke morgen vroeg op om in een strak schema te blokken. Wij bemoeiden ons er nauwelijks mee.
Vanaf 1 juli gaan ze naar school. Aum gaat dan in de stad wonen, bij haar zus (nichtje Ice). Cream verhuist er later ook naartoe, als ons nieuwe huis klaar is – Mae Ann ligt verder de bergen in, daar komt geen busje haar ophalen. 

Ikzelf…

.. ben voornamelijk bezig met de bouw en geniet daar enorm van – natuurlijk geholpen door Sa.
Het eist wel veel energie, soms zó veel dat ik een time out moet nemen.

Ben in sommige opzichten hardleers; ga makkelijk “over mijn grenzen” en ben te hard voor mezelf.
Onlangs stortte ik van een trapje – tanden door m’n lip, beschadigde ellenboog, knie en heup.
Kreeg 4 hechtingen cadeau bij de plaatselijke medische post, en… ik deed vanzelf een weekje kalm aan.
Goed om in de spiegel te kijken…

Mijn geestesoog…
Ik schreef al eerder: andere bouwmethoden en communicatie-moeiten frustreren mij soms heftig.
Gelukkig filmde er niemand hoe ik vorige week aapachtig heen en weer sprong voor de graafmachine, omdat de machinist maar niet doorhad wat ik wilde en meer fout dan goed deed.
Gelukkig wordt ook niet gefilmt als ik aan onze (fantastische) bouwers niet kan overdragen wat mijn geestesoog ziet – zij blijven altijd vriendelijk maar… kijken dan meewarig van onbegrip*.
En ik blijf maar duiden – met handen, voeten, schetsjes, stukken steen en bamboe, touwtjes enzovoort.

*) Pas vorige week ontdekten we dat zij analfabeet zijn en mijn tekeningen nauwelijks kunnen lezen. Des te wonderbaarlijker dat we vorderen – geweldig..!

Schouderklopjes…
Ik geef (ook mezelf) regelmatig schouderklopjes om wat wél goed gaat – verrassend veel..! – de moeiten en missers zie ik als aanmoediging om door te gaan; het gaat goed, steeds beter..!
Ik kan niet verrwoorden hoe goed het voelt om te zien wat er ontstaat (iets moois in mijn ogen).
Mijn bouwtalenten en creativiteit beleven hoogtijdagen – ik krijg weer bevestigt: er zit geluk in “bezig zijn met wat ik graag doe en blij zijn met de resultaten”.

Stand van zaken…

Een heftig onweer met rukwinden zorgde voor oponthoud toen een afgescheurde boomtak op de dakconstructie viel – gelukkig net voordat de dakplaten arriveerden. Er moest eerst worden gesnoeid om veilig verder te kunnen.

Het dak ligt er nu op en de binnenmuren zijn gestukt.
Het rioolsysteem is klaar (septic-tank en bezinkputten) en… er is veel grond verzet om het huis goed bereikbaar te maken en in de toekomst een mooie tuin te creëren.

Nu bouwen we eerst de schuur met extra toilet en buitenkeuken.
Ook is alvast een fundatie gestort voor de ‘Sala’ achter het huis.

Zie het fotoverhaal in de bijlage…

Hier eindigt Blog 52 – dank voor het lezen..!

Hartelijke groeten…
Luc

»» naar het Fotoverhaal; Blog nr. 51a …

Reageren..?

–  Stuur mij een Email: » Luc@lucaalbrecht.com…
–  Overige opties, zie: » Contact…
–  Zie ook: » Disclaimer- Privacy…

Blog nr. 52a – Fotoverhaal…

Mae Rim, Thailand, 19 juni 2020.

– Snoeien…
– Dak er op…
– Riool-systeem…
– Strak stukwerk…
– Bijgebouwen…
– Geestige mee- of tegenstanders…

Snoeien…

Dak er op…

Rioolsysteem…

Strak stukwerk..

Bijzonder meesterschap – met behulp van schietlood, draden en spijkertjes kaarsrecht en spiegelglad stukwerk.

Volgende stappen…

Bijgebouwen…

Er komen nu vaker waardevolle spullen en die willlen we kunnen opbergen.
Voordat we het huis verder afmaken – (plafonds, tegelvloeren, elektra, ramen, deuren en schilderwerk) – bouwen we nu eerst de schuur met extra toilet en buitenkeuken (must in Thailand) – in een apart bouwwerk van bijna 40 m2.

Sala…

.. achter het huis komt de “Sala” – een multifunctionele ruimte of eetkamer – (ca. 12 m2).
Daar kunnen we gasten ontvangen – op de koffie, voor een maal enzovoort.

We maakten nu alvast de fundatie voor die Sala – efficiënt om dat tegelijk met de andere bijbouw te doen – verder bouwen komt pas als we er wonen .

Noot: meerdere dingen worden pas later afgebouwd – bijvoorbeeld het zijbalkon bij de woonkamer en de opbouw van de entree. Reden: budgetbeheersing.

Geestige mee- of tegenstanders…

Ik viel van een trapje en de Thai vroegen of het wel goed zat tussen mij en de ‘bosgeesten’. “Misschien zijn ze wel boos omdat jullie hebben gesnoeid of hun rust verstoorde”. Er is altijd wel een ‘helderziende vriendin’ die zo’n angstvuur opstookt en (kostbare) rituelen aanbiedt.

Ik heb echter vertrouwen in ‘onze’ Adjahn en stelde voor om hem te raadplegen. Hij gaf een nuchter en terecht advies: “niks aan de hand rond jullie bouw, je moet gewoon voorzichtiger zijn”. Het bouwen maakt mij soms hyper.
Adjahn deed een eenvoudig ritueel en we mediteerden een poosje samen – altijd kalmerend..!

Offeren…

Wij – ook de bouwers – offeren regelmatig aan de bosgeesten – en… of ik nou wel of niet in die geesten geloof – dit eenvoudige gebaar versterkt mijn ontzag en resepect en de dankbaarheid voor dat ik daar kan zijn…

Einde Foto-Verhaal – hopelijk heb je ‘beeld’..!

Hartelijke groeten,

Luc

«« terug naar Blog 52…

Reageren..?

–  Stuur mij een Email: » Luc@lucaalbrecht.com…
–  Overige opties, zie: » Contact…
–  Zie ook: » Disclaimer- Privacy…

Blog 51a…

Mae Rim, Thailand, 5 april 2020.

Fotoverhaal…

.. over onze bouw in Mae Ann.
Na lang wachten gaat het nu ineens snel – kijk maar…

Ritueel…

Graafklus…

Het huis komt lager dan gepland en stond nu direct óp de aarde – risico voor water en ongedierte.
Ik besloot onder de fundatiebalken grond weg te (laten) graven. Een heikele klus vanwege de verse beton…

Vloerniveau…

De vloeren kunnen er op – eerst gewapende betonplanken (5 cm dik) – daarop komt een laag beton voor de vloeren.

Hier eindigt dit fotoverhaal, hopelijk geeft het een beeld. Wij zijn tereden en bouwen vrolijk verder…

Hartelijke groeten,

Luc en Sa en Cream

Reageren..?

–  Stuur mij een Email: » Luc@lucaalbrecht.com…
–  Overige opties, zie: » Contact…
–  Zie ook: » Disclaimer- Privacy…

Blog nr 51…

Mae Rim, Thailand, 5 april 2020.

– Eerste palen – Ritueel…
– Hick-ups – Aanvaarden is een kunst…
– Planning en Begroting…
– Covid-in-Thailand..

Wat een beroering in onze wereld..! – onwezenlijk, lijkt wel een film…
Verderop meer – op veler verzoek nu eerst…

Bouwupdate…

Hoera… wind in de zeilen..!!!

Constructief…
De meeste huizen in Thailand staan op betonnen fundatieplaten, die liggen 1 tot 2 m diep onder het huis. Op die platen staan betonnen palen met daarop fundatiebalken voor vloeren en muren. Boven de vloeren worden de palen, als kolommen, doorgetrokken tot dak-niveau.

Deze betonnen constructie vormt een skelet waartussen de muren staan – zoals bij houtskeletbouw o.a. in Duistland. Teakhouten huizen in Thailand worden al eeuwen zo gebouwd. Deze bouwwijze is ‘aardbeving bestendig’ – de aarde rilt hier af en toe.

Eerste 2 palen…

Op 7 maart zijn de eerste twee palen geplaatst – 1 voor mij en 1 voor Sa + Cream.
Sa volgt de boeddhistische richtlijnen zoveel mogelijk en ik sluit mij daar graag bij aan.
De startdatum is super-belangrijk – bepaald aan de hand van nummers en de maanstand.
7 maart was een perfecte datum, zei ‘onze’ Adjahn, (hoofdmonnik) van de tempel in Mae Ann.

Ritueel…

Het plaatsen van die eerste 2 palen (eigenlijk storten van de fundatieplaten) ging gepaard met een ritueel, geleid door een lekenmonnik. Eerst de geesten aanroepen – van hemel en aarde en alle windstreken – en hen lekkernijen aanbieden en kaarsjes branden.
Doel: hen paaien en hun zegen aftroggelen voor bouwen en wonen.

Daarna de twee paalconstructies versieren, elk met een kokosnoot, bananenplant, tros bananen en… een shirt van ons – in de 1e het shirt van mij, in de 2e die van Sa + Cream. De lekenmonnik hing ook nog zijn Boeddha-amulet bij mijn versieringen.
Vooraf strooiden wij muntjes en groene blaadjes in de fundatieputten – symbolisch voor overvloed en voorspoed.
Na het omhoog brengen van de palen stortten wij de eerste emmers beton.

We hadden het eerder gedaan en ik vind het indrukwekkend.

Hik-ups…

De bouw gaat niet van een leien dakje. Onze lang gekoesterde droom lijkt nu soms een nachtmerrie.
Ik wist dat er hik-ups kwamen door taal- en cultuurbarrières, maar niet precies wanneer en hoe.

Alle betonwerk deed het dorpshoofd die ook aannemer is. Het is zijn specialiteit en hem te vriend houden is belangrijk.
Ondanks veel tekeningen en (volgens mij) duidelijke afspraken, gebeurden sommige dingen totaal anders dan ik verwachtte.

Argument: “ik wil jullie helpen en dit is goedkoper (of beter)”.
Maar, soms is goedkoop ‘duurkoop’ – nu goedkoop kan namelijk later leiden tot kostbare aanpassingen. (Overigens zou dit ook met andere aannemers gebeuren, het werkt hier nou eenmaal anders.)

Voorbeeld…
We wilden het huis vrij van de grond bouwen, met een open (kruip-) ruimte eronder. Het gros van de huizen wordt zo gebouwd hier. Dit gebeurt om vrij van water en ongedierte te zijn. Nu staat het óp de grond, dus lager dan gepland – goedkoper omdat ondersteuning (voor het storten van de fundatiebalken) niet nodig was. 

Nu zal je zeggen “maar dan zeg je dat toch Luc”, maar commentaar op het dorpshoofd kán niet.
Overigens zijn wij Nederlanders kampioen in directheid – Aziaten lijken tegenovergesteld. Recht voor z’n raap zeggen dat iets niet klopt, kan een een grove belediging zijn.

Sa kan er ook weinig aan doen. Allereerst kan zij het dorpshoofd dus niet tegenspreken*. Daarnaast begrijpt ze vaak niet wat ik bedoel. Ik heb ideeën die in Thailand echt onbekend zijn en helaas… soms kan ik ze gewoon niet overbrengen.
* Sa is hier import, ze spreekt de taal wel (heel ander dialect) maar staat laag in aanzien omdat ze niet van hier is.

Aanvaarden is een kunst…

Afijn – regelmatig adrenaline-shots en forse frustraties – onlangs zó erg dat ik wilde stoppen. Ik werd ziek en voelde dat mijn weerstand weg was. Tijdens twee dagen binnen blijven (met koorts), ging de knop om naar.. ‘accepteren dat ik niet krijg wat ik wil’.
Prima: “als het niet gaat zoals het moet, dan moet het zoals het gaat” – aanvaarden is een kunst!

Meester: “de grote weg is makkelijk voor hen die geen voorkeuren hebben” – en zo is het..!
(Sa begrijpt echt niet waarom er soms stoom uit mijn oren komt, hihihi.)

Voor de duidelijkheid: ‘aanvaarden’ betekent niet ‘hoofd in de schoot’.
Want, het beste in mij kwam tevoorschijn – zoals vaker als de nood hoog is.
Gelukkig heb ik een fantastisch talent: mijn vindingrijkheid redde mij al vele malen en doet dat nu weer.
Elk probleem draagt al oplossingen in zich, en soms zijn die beter dan het origineel.

Ik voel mij zeker en geniet van de vorderingen..!
Detail – ik wilde het huis toch vrij van de grond hebben. Optillen is te kostbaar – grond weggraven (vanonder een deel van het huis) was de oplossing. Een heikele klus.
Mooi resultaat; een stille, koele, open ruimte met een rustgevend uitzicht – (erg geschikt voor meditatie).

In Blog nr. 51a een fotoverhaal van onze schepping…

Planning & Begroting…

“Wanneer is het klaar Luc..?”
Nou… ook dat gaat anders in Thailand. Zeker bij ons. Wij besteden delen apart uit of huren zelf werklui in.
Voor mij is zelf doen verleden tijd – ik speel supervisor ahum – Sa doet wel intens mee…

Het betonwerk is klaar – (fundatie, vloeren en kolommen). Voor het metsel-, stuc- en tegelwerk vonden we 2 zeer vakkundige Birmese jonge mannen. Het bouwen (lijmen) van de muren gaat nu rap.
Opmerkelijk, ze werken als monniken, ogenschijnlijk traag maar zeer efficiënt – ‘geen stap verkeerd of teveel’ zogezegd.
En… vóór elke nieuwe taak doen ze een subtiel ritueel – leggen wat fruit of ander eten bij materialen die ze gaan gebruiken – (later voer voor vogels of eekhoorntjes).

Verhuisdatum open…
Het is niet zeker of we telkens tijdig de juiste mensen (en materialen*) kunnen vinden – voor dak, elektra, plafonds, ramen en deuren, elektra enzovoort. (* Bouwmarkten zijn momenteel gesloten, dus we kunnen niets gaan kopen – alleen bestellen en laten bezorgen.)
Mede daarom weten we niet wanneer het klaar is – hoeft ook niet, van mij.

Begroting…
Ik had vooraf veel informatie verzameld en een begroting gemaakt. Maar… de ‘verrassingen’ waarover ik schreef noodzaken om nieuwe dingen te bedenken, en… gek genoeg kost dat meestal meer.

Voorbeeld – dankzij een ‘misverstand’ maken we nu dubbele muren (met spouw) – niet gepland, wel ideaal en uiteindelijk voordeliger. (Hier worden overwegend nog enkel-steens muren gebouwd.)
We hadden al gekozen voor gasbeton, in plaats van de gebakken steentjes die hier meestal worden gebruikt. Gasbeton kost aanmerkelijk meer, maar is qua isolatie veel beter – ook tegen schimmels en ongedierte en zo.
Je raadt het al: dubbele muren kosten dubbel geld.

Ik verwacht meer zulke surprises – toch zijn we vol goede moed..!

Covid-in-Thailand…

Wát een bizarre tijd…
Ook Thailand ligt grotendeels stil en is ernstig van slag*.
Bijvoorbeeld alle massageklinieken zijn gesloten, Sa en haar collegaatjes hebben geen inkomen.
In de toeristen- en horecasector zijn ook al tallozen ontslagen. Duizenden gastwerkers zijn naar huis, o.a. naar Birma en Cambodja.

* Er is een avondklok (10 uur ‘s avonds) en buiten is mondafscherming verplicht – 20duizend Baht boete (anderhalf maandsalaris) – vergelijk: geen helm op de scooter = 200 Baht.
Voordeel van in militaire stijl regeren: weinig polderen, snel beslissen en schakelen.

Mijn indruk is dat Thai het pragmatisch aanvaarden.
Feit: ze hebben ervaring. Immers, ziekte-uitbraken komen nogal eens voor – denk aan Malaria, Deng, SARS. Ook bacteriën en parasieten doen het hier doorgaans goed.
Hygiëne-handelingen en mondkapjes waren al ingeburgerd. Handen schudden doen we sowieso niet*, aanraken en knuffelen wel, nu minder uiteraard.
* Thai kúnnen niet echt goed handen schudden, voor mij voelt het tegenwoordig ook vreemd – (grappig, het was een belangrijk onderwerp in trainingen die ik begeleide).

Ik vind het Thaise opportunisme al lang voorbeeldig.
Sa en haar collegaatjes maken er het beste van. Ze zeggen: “ook dit gaat voorbij, laten we ons dáárop voorbereiden”. Sa doet nu veel bij de bouw en maakt al voorbereidingen voor de verhuizing. Daarnaast oefent ze nieuwe massagetechnieken via YouTube.
Cream heeft ‘grote vakantie’ – (de heetste periode is nu). Ze studeert thuis, samen met nichtje Aum die bij ons logeert.

Tot besluit…

Veel reacties na wat ik schreef over mijn vroegere depri-ervaringen – (Blog 50).
Sommigen wilden mij alsnog oppeppen, anderen vonden mijn openheid moedig en kwetsbaar.
Ikzelf zie het zo..: “ik kan enkel gekwetst worden als ik kwetsbaar bén” – voel me sterk en happy: het gaat goed..!

Dank voor jullie betrokkenheid en aanmoedigingen.

Hier eindigt blog 51 – dank voor het lezen..!

Hartelijke groeten,

Luc

» naar Blog 51a – fotoverhaal over de bouw…

Reageren..?

–  Stuur mij een Email: » Luc@lucaalbrecht.com…
–  Overige opties, zie: » Contact…
–  Zie ook: » Disclaimer- Privacy…

Happy Valentijn..!!!

Blog nr. 50…

Mae Rim, Thailand, 14 februari 2020.

– Krasse knarren…
– Proefbaar plezier & Steeds beter…
– Bouwnieuws…
– Opportunist & Suggesties…
– Dieper & Harmonie…

Veel gebeurd sinds het vorige Blog…

Twee bezoeken…

Ze brachten ons plezier en meer…
Vriend Huib was er weer, 4 weken tot half januari – bijna elke dag samen op pad en hij was verbaasd dat we telkens nog nieuwe plekken bezochten. Belangrijker is of hij genoot en dát deed hij – eigenlijk wilde hij blijven.
Huib ging ook een aantal dagen naar Laos; varend over de Mekong naar Luang Prabang, een stadje met Franse invloeden – “prachtig” zie hij later.
Momenteel denkt hij na over hóe hij langer kan komen; dát hij weer komt lijkt zeker.

Krasse knarren…

Huib was in februari 2019 ook hier en ging toen nog naar een eiland. Daar gleed hij uit en beschadigde een knie, tamelijk ernstig. Hij werd gerepatrieerd en in NL geopereerd. Daarna revalideren en voordat hij naar Thailand ging zei de therapeut: ‘gebruik je knie normaal, beweeg veel maar forceer niks!’

Welnu, hier in de buurt is een cave-temple – [tempel in een berggrot]. Eerst moet je een steile trap op (ruim 100 treden), daarna eenzelfde aantal treden omlaag de grot in – soms erg steil en met nauwe doorgangen. De beloning is geweldig: grote ruimten met indrukwekkende rotsformaties en Boeddhabeelden geven de tempel een heel bijzondere sfeer.

Maar… de volgende uitdaging komt daarna. Als je de grot weer bent uitgeklauterd kun je kiezen: terug naar beneden of verder omhoog… 700(!) ongelijke treden kronkelend naar de top van de berg. Je warm-verdiende loon: het eureka van je prestatie met als toefje een tempeltje, een Chedi, én een schitterend uitzicht.

Wij gingen de uitdaging aan – meditatief, stap voor stap. Het was rond twaalf en de zon lachte helder en heet naar ons! We volbrachten het en het was de moeite waard – de ontdekking dat iedere leeftijd haar eigen tempo en uitzichten heeft was verrassend…
PS: de krasse knarren hadden de dagen erna nauwelijks spierpijn.

Proefbaar plezier…

Daarna kwamen Pauline & Nico 6 dagen. Zij zijn ook 70+ en hebben veel reiservaring. Beetje spannend of ze een bezoek aan ons wel interessant zouden vinden. Dat pakte goed uit – een paar reacties: “wij hebben enorm genoten met jullie in en om Chiang Mai”.
Daarna gingen zij nog een weekje naar zee en strand en schreven algauw: “wij missen jullie nu al; het geduld en plezier waarmee je ons super fijne dagen hebt bezorgd en de spontaniteit en lach van Sa..”
Op een middag maakten ze hier Thaise gerechten met Sa. Ze hadden veel plezier en dat was Proefbaar: “aroi-maak-maak..!” [erg lekker].

Noot – Pauline en Nico wilden ook naar de ‘cave-temple’ – ook met hen gingen we hélemaal naar boven – iedereen was trots en voldaan – (Sa was ook mee) .

Rijker en ruimer…

Ik vond het stil na de bezoeken. Uitwisselingen, over Thailand en over levenslessen, geven mij altijd veel voldoening. En soms is het gewoon fijn om Nederlands te kunnen praten.
Anderzijds is de rust ook weer goed – om bij te komen en zaken te laten bezinken.

Steeds beter…
Ik merk na elk bezoek dat mijn kennis rijker en mijn inzichten ruimer worden – “ik word steeds beter” zogezegd.

Bouwnieuws…

Erg weinig helaas. We wachten op een offerte van de aannemer – tevens het dorpshoofd in Mae Ann. We voelen ons enigszins verplicht – met hem goeie maatjes zijn kan ons leven daar makkelijker maken. Soms hebben we namelijk zijn goedkeuring nodig. Tja, dat is hier anders dan in Nederland – hoewel… ook in NL gaan dingen vaak soepeler dankzij goeie relaties.
De aannemer zei dat de offerte vóór 15 februari klaar is, en als die goed is kan hij snel beginnen.
We houden moed..!

Opportunist…

Ik bladerde door m’n Blogs en besefte dat veel toezeggingen traag opgevolgd worden. Regelmatig beloof ik ‘later meer’ maar… het komt er niet van.
Niet omdat ik niet wil of kan, maar door opportunisme – in mijn fantasie kan ik heel veel, maar de praktijk blijkt stroever. Mezelf dwingen leidt meestal tot strijd met de opstandige Luc en dat voelt als energieverspilling.

Een optie is om positieve uitkomsten te bedenken – zo van: ‘ik weet hoe schrijven mij inspireert en dat wil ik nu meemaken’.
Dit brengt mij op zo’n eerdere belofte: suggesties om de emotionele balans te behouden (Blog 47).

Suggesties…

Als mijn emotionele balans naar negatief neigt en ik tegen dingen opzie, werkt het (voor mij!) om positieve uitkomsten te vinden bij wat ik wil doen. Dat begint bij kleine dingen zoals “ik neem nu een douche want dat voelt verfrissend” – “ik ga nu wandelen want dan voel ik mij kwieker”. Belangrijk is dat ik mij de uitkomsten levendig voorstel, ze als het ware vooraf al voel.

Soms maak ik een ‘doe-lijst’ en schrijf achter de taken de goede gevoelens die ze opleveren – zelfs nare corveetaken kunnen zo plezierig worden.
Kern-truck: pas aan iets beginnen als ik echte inspiratie voel.

Stapje dieper…

Ik schreef al eerder over mijn depri-neigingen – ben zeer goed in piekeren en bezorgd zijn. Vroeger zou men mij misschien wel de depressie-sticker hebben opgeplakt. Ooit wilde een deskundige mij positief makende medicijnen geven. Ik geloof in zelfhelende vermogens en ben een tikkeltje eigen-wijs, dus: niks genomen.

Wel werkte ik veel aan m’n emotionele huishouding – vind mijzelf nu best ervaringskundig. Toch werd ik onlangs verrast door een andere visie: zogenaamd negatief zijn* is niet zo slecht als ik dacht.
* zogenaamd – immers: negatief en positief bestaan alleen dankzij elkaar.

Verstandelijk of intellectueel wist ik dat wel, maar vanbinnen – mijn hart geloofde dat ik door mijn negativiteit minderwaardig was. Ik keurde mezelf erom af en dat voelde pijnlijk.

Harmonie = Hartverwarmend…

Uit een vorig Blog: “als mijn hart en verstand Niet met elkaar in harmonie zijn, wint mijn hart… altijd!”
Daarom voelde ik pijn. Om weer in harmonie te komen moest ik mijn hart overtuigen van het verstandige: “negatief zijn is niet perse slecht”.

Ik bedacht dat een ‘half leeg glas’ wel degelijk ook positief kan zijn – bijvoorbeeld: een signaal dat er wat bij moet, of… het is inderdaad ook nog halfvol.
Teleurstellingen en moeiten (kunnen) leiden tot nieuwe wensen, en dat leidt tot ideeën, oplossingen enzovoort. Toen ook mijn hart daarvan overtuigd was, voelde ik haar warmte stromen: harmonie hersteld..!

En verder – piekeren en bezorgd zijn betekent ook: goed kunnen nadenken en alert zijn op gevaren en alternatieven – kortom..: ik beschik over fantastische kwalitieiten!

Overigens, teleurstellingen leiden Altijd tot wensen – maar die worden vaak overschreeuwd door de realiteit (de teleurstellingen). Ze verdwijnen naar de diepte om van daaruit meer teleurstelling te genereren, de bekende negatieve spiraal.

Belangrijk…

Ik wil depressiviteit niet bagatelliseren, integendeel! – het kan erger dan afschuwelijk zijn, en (b)lijkt soms ‘ongeneeslijk’. Trouwens, niemand anders dan degene die het treft kan er echt over oordelen – alle externe deskundigheid ten spijt.
“Ik ben de enige die mijn innerlijke bewegingen écht kent en kan begrijpen”- geldt volgens mij voor iedereen.

Natúúrlijk kan het opluchten om je zorgen te uiten – natúúrlijk kan externe hulp (al of niet professioneel) je goed doen – en natúúrlijk kunnen medicijnen soms verlichting bieden, maar...

Ik denk dat ik wil zeggen… “alsjeblieft, eerst en vooral: keur niks van jezelf af en erken je waarde..!”
– iedereen is waardevol zoals hij/zij Nu is – iedereen is onvergelijkbaar uniek en doet ertoe..!
“Ieder grassprietje is nodig om de wei groen te kleuren!”
(Mijn woorden zijn ontoereikend, helaas.)

Noot: schroom niet als je hierover wil klankborden..!!!

Hier eindigt Blog nr. 50 – ik hoop dat je ervan genoot – dank voor het lezen..!

Hartelijke groeten,
Luc

Reageren..?

–  Stuur mij een Email: » Luc@lucaalbrecht.com…
–  Overige opties, zie: » Contact…
–  Zie ook: » Disclaimer- Privacy…

Blog nr. 49…

Mae Rim, Thailand, 13 december 2019.

– Enerverend & Leerzaam…
– Ideeën & Aanbiedingen…
– Lucky (is) de kat…
– Cream wil de wereld verkennen…
– Leuk bezoek…

Het was even wachten op dit Blog – Waarom..?
.. het kwam er niet van en ik was druk met…

Bouwzaken…

Blog 48a ging al over onze bouwacties…
Die vorderen tergend langzaam.
De bouwschets is klaar en de plek ligt gereed – maar we hadden oponthoud. Mijn eerste ontwerp was te groot en toen werden er maatregelen tegen illegaal bouwen afgekondigd. Wij wilden het naadje van deze kous weten voordat we verder durfden, want…

Landrechten zijn zeer ingewikkeld in Thailand.
Land heeft zogenoemde ‘Landtitels’. Er zijn meer dan 5 opeenvolgende titel-niveaus en alleen de hoogste (Chanot) kan particulier bezit zijn.
Het land waar we een huisje op willen bouwen is formeel (nog) van de staat – “van de koning” zeggen ze hier.
Enfin, ik bespaar jullie verder juridisch geblaat .

Wij stopten dus om eerst duidelijkheid te krijgen. Hier vraag je zoiets aan het dorpshoofd en die zei “geen probleem”, maar dat vond ik te vaag.
Daarom bezochten we het Landoffice [Comtidin] – vergelijkbaar met Kadaster – en de verantwoordelijke afdeling op het gemeentehuis [Obator]. Ook raadpleegden we 2 juristen.

Hoe het zit…

Het valt mee. De regeringsplannen zijn gericht tegen écht illegale bouw. Er zijn bijvoorbeeld villa’s en resorts gebouwd in natuurgebieden die nog niet in kaart zijn gebracht.

Ons huisje komt op geregistreerd land met bijna de hoogste titel. Wij hebben het gebruiksrecht en mogen er op bouwen, zij het niet groots* en zeker geen uitgebreid resort. Resorts zijn er trouwens genoeg, mede omdat er momenteel minder toeristen komen.
* 150 m2 is de richtlijn – ons huisje wordt 80 á 90 m2.

Enerverend en leerzaam…

Misschien denk je nu ‘wat een gedoe Luc’ – ‘waar begin je aan’, maar zo ervaar ik het niet.
Ik klankbord regelmatig met 2 andere Nederlanders met bouwervaring in Thailand – bijzonder leerzaam en inspirerend – (dank aan Paul + Frans!). Heb meer dan 10 opvolgende schetsen gemaakt en ook daardoor veel geleerd. Ook het uitzoeken van onze rechten en mogelijkheden heeft veel opgeleverd.

Ik zie het trouwens als veel ontwikkelingen in het leven; het gaat om het proces of de reis, om dáárvan te genieten en leren en verder te komen. Kan ik heus niet altijd hoor – ben regelmatig down of opstandig geweest. Verder is het rete-lastig dat ik de taal niet spreek. Sommige cultuur-eigen-aardigheden zijn sowieso moeilijk of gewoonweg “niet te volgen”.

Veel positiefs – voorbeelden…

In het Landoffice konden we onze vragen direct aan de betreffende hoofdambtenaar voorleggen – zonder afspraak en zonder wachttijd! – dus geen: “maak maar een afspraak” of “kijk maar op de website”.
We werden aan zijn bureau uitgenodigd en hij nam de tijd. Zijn antwoorden waren vakkundig en helder en… alles met een glimlach.

Idem in het gemeentehuis – meteen aanschuiven; kundig, geduldig, vriendelijk en hulpvaardig, met goeie antwoorden en tips.
Zo ook bij het dorpshoofd en het elektriciteitsbedrijf – “ga zitten..” en “zeg het maar” – respectvol, vriendelijk en zonder haast… heerlijk.

Ik verbaas me trouwens ook over hoe dat in ziekenhuizen gaat. Kom er gelukkig zelden, maar de keren die ik er was – voor mezelf of Sa of Cream – konden we altijd meteen terecht en geholpen worden – (maximaal 45 minuten wachten op onze beurt).

Eerlijk is eerlijk…

Ook hier houden ze van uitgebreide papierwinkels.
Ook hier draait de ambtelijke molen soms langzaam – (tussen aanvraag en realiseren van de elektrische bouwaansluiting zat 6 weken).
Arbeidskosten zijn relatief laag en de bezetting overdadig – (daardoor?) – bijvoorbeeld in ziekenhuizen lopen baliemedewerkers, assistenten en begeleiders elkaar voor de voeten.

In Thailand is nog veel analfabetisme – vooral bij ouderen en bergbewoners – en Thai leerden van de Boeddha (en hun koning) om ouderen en behoeftigen met respect te bejegenen. Eigenlijk zit het ingebakken in de aard of cultuur: ‘wees respectvol behulpzaam, zonder oordelen’ – een pracht-kwaliteit.

Toch heb ik ook de indruk dat veel zaken hier pragmatischer en efficiënter gaan dan in Nederland; minder formeel en met minder rompslomp.

Noot: ik zag op het NL-se nieuws dat veel senioren het digitale bankgedoe niet kunnen (of willen) bijbenen. Terwijl de banken er veel aan doen om de persoonlijke service te verminderen – met argumenten als efficiëncyverhoging en kostenbesparing.
Eerlijk is eerlijk – ik ben uiteraard niet objectief (want zelf senior) en kan en wil niet oordelen, maar ik vond het echt pijnlijk, ook om sommige commentaren te lezen. Want… wat blijft er van ‘het leven’ over als we alles in cijfers of Euro’s vertalen..?

Ideeën en aanbiedingen…

In het vorige Blog schreef ik dat we (nog) onvoldoende geld hebben om al onze plannen te realiseren en ik vroeg om suggesties en raad. Daar kwamen interessante en helpvolle reacties op – teveel om hier te beschrijven. Dank voor de ideeën, dank voor de aanbiedingen..!

Sommige ideeën lijken makkelijk te doen, andere zijn bewerkelijk of misschien niet uitvoerbaar. Ik wil er gauw concreet mee aan de slag.

Lucky (is) de kat…

Poosje geleden sprongen er op het weggetje naar ons huis ineens 4 mini-katjes voor m’n auto. Vlakbij lag een grote plastic zak dus… gedumpt? Ik stopte om ze te pakken, maar ze verdwenen vliegensvlug in de struiken. Dit herhaalde zich de dagen erna. Soms werd ik geholpen door Cream, maar steeds zonder succes, terwijl hun aantal afnam en ze zichtbaar magerder werden.

De zesde dag wandelde ik ’s morgens met Snuffy en zag een katje in de zon liggen – (de laatst overgeblevene). Zij was gericht op Snuf en dat was mijn kans; ik greep haar en tilde haar op – ze was graatmager en had diverse wonden. Snuf kwam nieuwsgierig snuffelen en het katje raakte in paniek. Ze probeerde weg te komen en haalde uit naar mijn handen en gezicht. Bloedend pakte ik haar nekvel en hield haar op afstand en zo gingen we naar huis.
We deden haar in een aparte kamer en verwenden haar en en de dierenarts verzorgde haar wonden. Langzaam kwam ze bij en wonnen we haar vertrouwen, en nu…
.. ligt ze hier naast mij te snorren, met een glanzend en bolrond buikje.

Sa koos haar naam: “Lucky”, omdat het beestje volgens ons geluk heeft gehad en wij ook blij met haar zijn.

Cream…

.. was erg enthousiast over haar bezoek aan Engeland. Ze is letterlijk en figuurlijk gegroeid en wil nu graag in het buitenland gaan studeren. Wij staan daar helemaal achter maar… eerst nog een jaartje hier naar school vinden we wijzer.
Ze is al uitgenodigd om volgend jaar naar Amerika te gaan. Maar dat heeft niet onze voorkeur, we zien haar liever naar Europa gaan – vindt ze zelf overigens ook  aantrekkelijker.

Leuk bezoek…

Vriend Huib is gisteren geland – (ik voorspelde al dat hij snel weer zou komen). Hij blijft 4 weken en dat wordt weer genieten. Sa is druk vanwege het hoogseizoen, dus we zullen meestal samen optrekken – geweldig..!

Later in januari komen Pauline en Nico ons opzoeken – krasse senioren met een voorliefde voor Azië. Zij zijn benieuwd naar hoe wij leven en wij benieuwd om hen te ontmoeten. (Pauline is fervent Tai Chi beoefenaar. We oefenden regelmatig samen in dezelfde ‘school’.)

Hier eindigt Blog nr. 49… – dank voor het lezen..!

Wij wensen iedereen super feestdagen en een stralend envoorspoedig 2020..!!!

Luc & Sa & Cream (& Huib)

Reageren..?

–  Stuur mij een Email: » Luc@lucaalbrecht.com…
–  Overige opties, zie: » Contact…
–  Zie ook: » Disclaimer- Privacy…

Blog nr. 48a…

Mae Rim, Thailand, 19 september 2019.

Nieuws-special…

–  Droom…
– Stap voor stap…
–  Stand van zaken
– Grenzen – Wie weet Raad..?

Droom…

Alles begint met een droom of idee…
Wie mij /ons al langer volgt, weet dat we een droom hadden toen ik naar Thailand verhuisde.
In het kort: een miniresort opzetten en gasten rust en bezinning bieden.
Het kwam er niet van, om allerlei redenen – (teveel om nu over uit te weiden). Wel kochten we een stuk land wat prachtig past bij de droom.
De tijd heeft onze droom echter ingehaald – met de jaren veranderden mijn inzichten, ook Sa ziet het nu anders: een full-service resort willen we niet meer.

En toch… ik wil (kan) niet “achter de rijsthalmen zitten”, wachten op de Thaise versie van de man met de zeis, ook Sa kan niet stilzitten. En ons land blijft een bijzondere plek met veel meer mogelijkheden dan we er nu uithalen.

Onze droom is nu:
Een eenvoudig huis bouwen voor onszelf, plus een veelzijdige ontvangstplek voor bezoekers, en misschien (later) enkele kleine huisjes voor wie wil blijven logeren.
Wij gaan er telen en van alles delen met bezoekers;
Sa geeft massages en workshops – (en zorgt voor het eten, aha).
En ik..? – ik tuinier mee waar ik kan en deel wat ik weet als daar behoefte aan is.

Doel: zelf zinnig en gezond bezig zijn en genieten van wat groeit en bloeit, en… anderen laten meegenieten van al het bijzondere en heilzame.
Klinkt eigenlijk best nog groots. Vanzelfsprekend zijn er grenzen, maar… niet aan onze dromen..!

Stap voor stap…

We doen het volgende:
Stap 1.: een relatief klein huis bouwen, wat we later kunnen gebruiken voor logees – 1 kamer + badkamer + minikeuken. Bij het huis een schuur voor gereedschap en zo.
(Als het klaar is gaan we in dat huisje wonen en de volgende stappen realiseren.)
Stap 2.: voorbereiden van stap 3 + 4; zorgen voor toegangswegen en afrastering en boren naar water.
Stap 3.: bouw van de ontvangstplek voor bezoekers – eenvoudig en in Thaise stijl.
Daar gaan we koffie, thee en kleine gerechten aanbieden en Sa gaat er masseren en workshops geven.
(Sa stopt dus met werken in de stad als stap 3 klaar is.)
Stap 4.: bouw van ons definitieve (grotere) huis met 2 of 3 slaapkamers.
Stap 5 en verder: bouwen van logeerhuisjes naar behoefte – die zijn niet direct nodig omdat in de buurt al veel beschikbaar is.

Tussendoor maken we een kleine meditatie-ruimte (met klei van het land) en enkele bamboe-prieeltjes (Sala‘s) voor rust en meditatie. Dit doen we zelf met beschikbare materialen en eventueel met vrijwillige hulp.

Door het stap voor stap te doen, blijft het beheersbaar met telkens ‘go-no-go’ momenten.

Stand van zaken…

Op het land is nu een elektra aansluiting en een watervoorziening komt er aan.

Momenteel verzamelen we info over materialen en zoeken een passende bouwer. Wij kopen de materialen en ik regel de bouw – deed ik in Nederland al vaak, nu ook veel zin in.

Ik ben dus lekker bezig en dat doet mij goed. Fijn om mijn creatieve geest te laten werken – volgens kenners erg gezond. Ook fijn om dingen eindelijk werkelijkheid te zien worden.

Grenzen…

Ik zag in mijn leven veel dromen werkelijkheid worden, ondanks ogenschijnlijke grenzen.
Een grens lijkt nu financiën – ook reden van ons lange dubben. We beschikken namelijk (nog) niet over geld voor alle plannen. Ik heb wel een spaarpotje maar… van mezelf moet ik reserves houden.

Ook in Thailand wordt alles duurder.
Cream (haar studie) gaat meer kosten de komende jaren, verwachten wij.
Sa werkt freelance, wat betekent: alleen verdienen als er klanten komen, maximaal 8 – 9 euro per dag – (momenteel komen er nauwelijks klanten, terwijl ze wel elke dag naar de stad rijdt).
Ze houdt veel van het werk, maar… praktijk aan huis zou zinniger zijn.

Stap 1 tot 3 kan mijn spaarvarkentje ophoesten – op termijn werken die stappen ook budgetneutraal. We huren nu een ruim huis. Als ik op het land logeer en Sa + Cream (door de week) in de stad verblijven, hebben we die ruimte niet meer nodig.
Cream gaat nu dagelijks met een privébusje naar school – dat is duur en kost veel tijd. Ook Sa is veel tijd en geld kwijt aan reizen – zij gaat met de scooter, bijna 2 uur per dag – (vooral pittig in de moessontijd).
Beide staan ’s morgens rond 5 uur op en Sa komt ’s avonds vaak pas na 9 uur thuis.

Raad..?

Bij of na stap 3 kan de financiële grens ons gaan belemmeren.
Ik vertrouw dat het goed komt, maar hou niet zo van ‘wie dan leeft die dan zorgt’ en zoek zekerheid. Een vriend heeft al financiële hulp aangeboden – voldoende om een klein huisje te bouwen – erg fijn en bemoedigend!
Klaplopen en bedelen voelt echter niet goed – ik wil de zaken zuiver en verantwoord regelen.

Wie weet Raad..? – hopelijk wil je reageren…
Ik heb zelf ideeën waarover ik graag wil sparren.

Opmerkingen:
– Mijn inkomen (werk) uit Nederland is nagenoeg opgedroogd.
– We leven praktisch van mijn AOW – voor dagelijkse uitgaven voldoende.
– Wij kunnen niet lenen bij een bank, omdat ik buitenlander ben en Sa geen vast- en/of te weinig inkomen heeft.

Tot zover deze special – ben zelf benieuwd naar het vervolg.

Hartelijke groeten,
Luc

« terug naar Blog nr. 48…

Reageren..?

–  Stuur mij een Email: » Luc@lucaalbrecht.com…
–  Overige opties, zie: » Contact…
–  Zie ook: » Disclaimer- Privacy…

Blog nr. 48…

Mae Rim, Thailand, 19 september 2019.

–  Ouderwets..!
–  Scheppingsvreugde…
–  Opvolging – Ik hou van simpel…
–  Innerlijk kompas – Mijn conclusie…
–  Cream naar Londen…

Fantastisch – Geïrriteerd – Verdrietig…

.. zijn momenteel mijn Blog-gevoelens.
Fantastisch omdat ik zo nog steeds mijn verhaal kwijt kan en het contact met Nederland levend kan houden.

Geïrriteerd en Verdrietig omdat… de site was máánden geleden gehackt en wij (vooral Marco) hebben hard gewerkt om hem te bevrijden. Inmiddels is hij al heel lang ‘brandschoon’ maar… sommige virusscanners (h)erkennen dat nog niet en weigeren hardnekkig de toegang.
Gevolg: sommige lezers kunnen niet bij mijn Blogs en dat is irritant en verdrietig.

Ouderwets…

Oplossing: voorlopig voeg ik (nieuwe) blogs ook bij de aankondigingsmail – (Pdf-bestand).
Ouderwets, want zo stuurde ik vroeger nieuwsbrieven.

Let op:
–  Ik zet Blogs ook gewoon op de site.
–  In het Pdf-bestand komen geen foto’s, om het zo klein mogelijk te houden.
–  De site-versie pas ik later vaak aan, het Pdf-bestand uiteraard niet.
–  De link naar het Blog staat verkort in de mail, omdat…
–  .. sommige virusscanners weigeren mailberichten met de volledige link.

Excuus voor het ongemak – dank aan hen die meldden dat de site onbereikbaar was! – gaf ons de mogelijkheid om er iets aan te doen.

Scheppingsvreugde…

Gelukkig heb ik ook leuk nieuws…
Na járen wikken, wegen en dubben gaan we nu echt bouwen op ons land..!
Ontwerpen* doe ik zelf, ook de bouw gaan we zelf regelen – nee… niet zelf dóen!
*) Twee Nederlandse kennissen uit de buurt helpen met hun brein-power
– dank je Paul + Frans!

De vreugde zit in de actie: stapje voor stapje iets moois scheppen.
“Het proces is belangrijker dan het resultaat” ofwel: “de reis is de bestemming”.

Dit wil ik uitleggen, om misverstanden te voorkomen en om mijn vreugde te delen.
Zie Blog 48a – ‘Nieuws-special’…
–  Stap voor stap…
–  Stand van zaken…
–  Grenzen – Suggesties..?
» naar Blog 48a…

Opvolging…

Ik beloofde praktische suggesties voor het behouden van onze emotionele en mentale balans (Blog 47). De site-narigheid en bouwvreugde namen mij echter zo in beslag dat het er nog niet van komt.

Wel wil ik alvast iets over Emoties kwijt – misschien is het wel controversieel of in ieder geval eigen-aardig.
[‘motie’ = beweging; ik vond geen eenduidige definitie, maar ‘innerlijk bewogen’, door angst, verdriet, boosheid, verrassing, klinkt goed.]
Noot: gevoelens of staten als liefde, compassie, innerlijke wil en kracht en stilte beschouw ik niet als emoties.

Over emoties bestaat erg veel geleerdheid – bibliotheken vol. Opmerkelijk, er zijn diverse definities, ook hun nut, onnut of schadelijkheid wordt verschillend beoordeeld. Volgens mij zijn ze er omdat ze ons (willen en) kunnen dienen! – ze zijn dus nuttig, nog eens: volgens mij!

Ik hou van simpel….

De kunst is om emoties dát te laten doen: dienen..!
.. daarvoor is het zaak ze tijdig te (h)erkennen en deze altijd(!) goedwillende dienaars de baas te blijven.
Bedenk: we hébben emoties, maar we zijn die emoties niet!

Innerlijk kompas…

Emoties zijn een soort ‘innerlijk kompas’ – noem het (de stem van) je ziel, je hogere zelf, je kern, je wezen, je gevoel… wat je maar wilt. We kunnen emoties zien als een altijd alerte stem of kompasnaald; zodra we van koers veranderen, reageert de stem of veranderd de stand van de naald (= ons gevoel).
Als je kompas zuiver* is, kun je voelen of je goed zit – is je gevoel lange tijd echt negatief, dan ben je van je pad af; weg bij je Ziel en haar altijd goede bedoelingen.

*) De zuiverheid wordt beïnvloed door (oude) conditioneringen of overtuigingen – anders gezegd: (de vroegere stem van) je vader, moeder, leraar enzovoort – of je eigen interpretaties over wat zich voordoet – kunnen je kompas of gevoel vertroebelen.
(Dit is een van de redenen om niet enkel ‘op je gevoel af te gaan’!)

Geruststelling: we kunnen nooit helemaal verdwalen en komen altijd goed terecht of ‘thuis’..! – (wel kan de reis aangenamer zijn als we zuiver ons hart / gevoel volgen).

Mijn conclusie…

Voor mij zijn emoties goed en belangrijk; graadmeters om mijn koers te bewaken – om na te gaan of ik ‘goed bezig ben’.
En ja, ik moet vaak (constant) bijsturen, soms moet het roer zelfs helemaal om. Soms hoef ik alleen maar aan iets anders te denken; soms moet ik helemaal opnieuw beginnen. Belangrijkste is dat ik de stem van mijn ziel, mijn kompas serieus neem. Want als ik dat niet doe, kan dat nare gevolgen hebben, van ongemakken en ziekten (spreek uit ervaring) tot misschien wel erger. Mij ‘goed voelen’ is daarom letterlijk van levensbelang.

Tot zover mijn visie over (het goeie van) emoties.
Oh ja… ik ben geen fan van ‘oude emoties oprakelen’ – eindeloos peuren in emoties van het verleden, om ze te overwinnen of zoiets – sommige therapeutische stromingen zweren erbij – ik zie meer heil van ‘op het positieve in de toekomst gericht zijn’.

Cream naar Londen…

Cream volgt op haar school de “International course”. Daarbij horen buitenlandse reizen en lessen.

Ze is van 5 tot 20 oktober in Engeland en gaat in een Londense universiteit Engelse lessen volgen. Vanzelfsprekend gaan ze ook andere dingen doen.
Ze logeert, met een klasgenootje, bij een gastgezin in Brighton en ze gaan dagelijks zelfstandig met de bus naar Londen. Cream is leergierig en avontuurlijk en kijkt er erg naar uit. Wij vinden het best spannend, ook omdat Engeland in ‘roerig water’ verkeert.

Hier eindig Blog 48 – dank voor het lezen!

Hartelijke groeten,
Luc

» naar Blog 48a – Nieuws-special…

Reageren..?

–  Stuur mij een Email: » Luc@lucaalbrecht.com…
–  Overige opties, zie: » Contact…
–  Zie ook: » Disclaimer- Privacy…

Blog nr. 47…

Mae Rim, Thailand, 10 augustus 2019.

– Toeristendip…
– Wisselkoers-zorgen…
– Blogdraadjes…
– Sterke bewering…

Warmbloedig Nederland…

Nou… jullie krijgen ook tropenbloed. Ik zag diverse hitterecords in het nieuws, inclusief waarschuwingen en tips.

Die adviezen klinken voor ons soms verrassend. Vooral Thai begrijpen het vaak niet. Bijvoorbeeld… uitgekleed in de zon gaan liggen – hoe kom je erop..!? – “is toch vragen om problemen Luc..?”
Thai gaan ook graag naar strand en in zee, maar in de zon liggen bakken vinden ze gek. Zij zoeken altijd de schaduw op..!

Zover ik weet zijn hier ook geen hitteplannen of tropenroosters. Het leven gaat gewoon door – standaard wel trager dan in Nederland. Iedereen kan ermee omgaan – boeren en bouwvakkers zie ik continu doorwerken, ook als het dik boven de 40 graden is.

Afijn, mooie referentie. Stel je maar voor: wij hebben zulke hittepieken het hele jaar door, soms weken achter elkaar.
Maar… wij kunnen ook beter tegen de hitte. Omdat het hier altijd warmer is, is ons bloed dunner – we hebben dus tropenbloed. Is ook de reden waarom Nederlandse kou ons bijt als we daar komen – en jullie hier puffen. Verschilt uiteraard per persoon. Als ik het goed heb duurt het acclimatiseren 3 maanden.

Regen…

Eindelijk valt hier regelmatig moessonregen – bleef lang weg dit jaar. Veel boeren konden hierdoor pas laat rijst zaaien. Dit kan problemen geven in het najaar, als het kouder wordt en de rijst onvoldoende rijp is.

Zo’n late moesson heeft uiteraard voor- en nadelen. Omdat onkruid geen water kreeg, hoefde ik op ons land nog niet veel te maaien, maar helaas hebben enkele jonge bomen het niet gered en dat is jammer.

Toeristendip…

De Thaise toeristenindustrie lijdt momenteel onder een dip. Er komen aanmerkelijk minder gasten dan gewoonlijk. Vervelend, want het is een belangrijke inkomstenbron.
Ook merkbaar – in de stad is het rustiger en er zijn al hostels en shops gesloten. Veel kleine ondernemers huren panden en als er geen inkomsten zijn is stoppen de enige optie.

Zoals ik het zie is Thailand economisch erg flexibel. Eenpitters en kleine bedrijven kunnen snel schakelen. Langdurige huur- en arbeidscontracten komen nauwelijks voor, dus… geen moeizame en kostbare beëindigingsprocedures. Uiteraard vervelend voor de werkers, want die staan snel op straat..! En WW en andere uitkeringen zijn minimaal. Anderzijds leidt dit tot vindingrijkheid en flexibiliteit – ’t is maar door welke bril je kijkt.

Overigens is hier meer arbeidsflexibiliteit dan in Nederland. Vooral lager geschoolden hoppen erg makkelijk. Vele hechten weinig aan carrière en status. Vrijheid en blijheid lijken belangrijker – “werken om te leven” en niet andersom.
Bedenk ook dat je hier met een grijpstuiver in leven kan blijven. Een weinig eisende Thai kan overal slapen en eten groeit als het ware langs de weg. Velen kunnen bij familie terecht, of anders in een tempel.

De oorzaak…

.. van de dip? Er zijn talloze theorieën. Sommige wijzen naar de politiek, andere zoeken het bij de ongunstige wisselkoers.
Ikzelf denk dat de aantrekkingskracht van andere landen ook een belangrijke rol speelt. Vietnam, Cambodja en Myanmar (Birma) lijken momenteel de voorkeur te genieten.

De wisselkoers…

.. van de Thaise Baht is inderdaad laatste tijd ruim 10% ongunstiger geworden – ook voor mij /ons. Eigenlijk is het nog ongunstiger. Toen ik in 2007 hier kwam, kreeg ik voor 1 euro bijna 50 Baht – nu ca. 33..! Hoe dat verder gaat? Niemand die het weet en… zorgen maken helpt ook al niet.

Blogdraadjes…

.. naar aanleiding van Energie-Frequenties en Gedachtenkracht (Blog 44 + 46): “interessant en leerzaam” – “echt jouw stuf Luc” – “praktisch kan ik er niks mee” – “goed wat je erover schrijft”…
Ook Skype gesprekken gingen erover.

Vanzelfsprekend fijn, die positieve reacties. Hoewel… “praktisch kan ik er niks mee” triggerde mij, want ik wil juist praktische info geven. Kortom: ‘Dank voor feedback!’ en ‘Werk aan de winkel..!’
Opdracht aan mezelf: praktisch (nog) bruikbaarder schrijven!

Verder vond ik opmerkelijk dat een grote groep er veel van af weet – voor anderen blijkt het nieuws, of vaag…
Het is waar: de pioniers op dit gebied waren vaak zweverige geiten-wollen-sokken figuren.
Ze zijn er nog steeds; vage types met glazen bollen en zo – meestal goed bedoelende helpers, maar helaas ook wollige kwakzalvers.

Ik schreef al dat er een miljoenen-industrie op draait. Gelukkig wordt de vaagheid ingehaald door degelijke wetenschap. Professionals verdiepen zich er in en de kennis wordt met succes toegepast.

Gefundeerd…

Er is nu apparatuur waarmee zeer subtiele energie-frequenties (en hun invloed) kunnen worden aangetoond. Ze stromen écht in ons lichaam: energiebanen en –punten (Meridianen, Acupunctuurpunten of Chakra’s genoemd). Er aan werken blijkt te helpen.
Ook is al lang bekend dat meditatie, gedachtekracht en (zelf)suggestie onze fysieke en geestelijke gezondheid kunnen bevorderen.
(Dat een grote groep deskundigen dit hardnekkig blijft ontkennen, betekent niet dat het niet waar is.)

Sorry als dit op stokpaardjes of een haperende grammofoon gaat lijken, maar herhaling heeft kracht en… mijn bedoelingen zijn goed!

Sterke bewering…

Niet te missen: onze moderne medische wereld kraakt in haar voegen. Er is veel goeds bereikt en dat gaat nog steeds verder. Degenen die erin werken zijn veelal kundig en gemotiveerd. Desalniettemin is er ook veel mis en reizen de kosten de pan uit.

Ik wil geen zwarte pieten uitdelen of de wijsneus uithangen – wel sterke beweringen kwijt:
Een goeie persoonlijke energie- en emotie-balans – (in ruime zin) – is een belangrijke sleutel tot gezond en gelukkig leven – zowel lichamelijk als psychisch.
Ik geloof stellig dat vele van ons daaraan zelf meer kunnen (moeten?) doen dan we nu doen.

Ik ben het eens met een ingewijde deskundige die beweert…
“Als het balanceren van onze energie en emotie-huishouding standaard wordt ingevoegd in de gezondheidszorg, gaan de medische kosten met 50% omlaag”.
Ik zelf geloof in een hoger cijfer en durf te beweren: als we het standaard invoegen in ons totale leven, wordt de kwaliteit daarvan stukken beter. Over win-win gesproken.

Wie mij kent weet dat ik graag steentjes bijdraag aan zo’n ontwikkeling. Erover praten en schrijven zijn zulke steentjes, hoop ik. Meer praktische steentjes komen eraan…

Einde van Blog 47 – dank voor het lezen..!

Hartelijke groeten,
Luc

Reageren..?

–  Stuur mij een Email: » Luc@lucaalbrecht.com…
–  Overige opties, zie: » Contact…
–  Zie ook: » Disclaimer- Privacy…